Ο Χρόνος πλέον δεν υπάρχει για εμένα μετά από τα γεγονότα που έγιναν στη σπήλια , στις κατακόμβες . Το χιόνι πέφτει αμείλικτο , και έχει γίνει σαν ένα λεπτό πέπλο πάνω μου . Το σκοροφαγωμένο μου παλτό ,με τα εκατοντάδες του σχισίματα και τα άλλα τόσα μπαλώματα , με τα βίας με συγκρατεί σε συμβατά με την ζωή όρια θερμοκρασίας. Δεν ξέρω πότε είμαι , αλλά ξέρω που είμαι . Στην κόκκινη πλατεία της Μόσχας με το βιολί που είχα σαν παιδί όταν έκανα κάποια χρόνια μαθήματα, έπαιζα μελωδίες του Ραχμάνινοφ. Με το μυαλό μου τουλάχιστον . Γιατί οι περισσότεροι κάναν κάποιες γκριμάτσες δυσφορίας μαζί μου . Αργότερα άρχισα να λέω στιχάκια που έφτιαχνα για αυτήν , και τα συνόδευα με απλές συγχορδίες σαν και αυτές που μας δίναν σαν ασκήσεις στο ωδείο . Στιχάκια που παρακαλούσα κάθε δύναμη Θεική ή και Δαιμονική ακόμα ,να την φέρει κοντά μου , την Γλυκεία ηδονική της φωνή να ακούσω, και ω δεν τολμώ ούτε καν να το φανταστώ , την υγρή ζεστή της σάρκα να ακουμπήσω. Και διάφορα άλλα στιχάκια που ένας απελπισμένα ερωτευμένος θα έλεγε. Κάποιες φορές ένιωθα και δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου και να σφίγγω το δοξάρι τόσο πολυ όσο να ματώσω στο τέλος.Αν και οι Περισσότεροι δεν καταλαβαίνανε τι έλεγα , ένιωθα να με κοιτάν με λύπηση κάποιοι και άλλοι με απέχθεια. Αλλά οι περισσότεροι ήδη να με θεωρούσαν τρελό . Μπορεί και να ήμουν, μπορεί και να είμαι . Αυτό μου είπαν όλοι , όταν
εγκατέλειψα τα πάντα , πούλησα κάθε περιουσιακό μου στοιχείο , παραιτήθηκα από την δουλεία μου , και άρχισα μια απέλπιδα προσπάθεια για να την βρω . Μπορούσα να βρω τα ίχνη της . Κρυβόταν μέσα στις σκιές , κάτω από μια είδηση , στην γωνία μιας φωτογραφίας , μια περαστικός σε ένα διαφημιστικό μήνυμα . Βρήκα τα πρώτα της ίχνη στην Κωνσταντινούπολη . Με ότι λεφτά μπόρεσα να μαζέψω , και μια μικρή τροχήλατη βαλίτσα , ξεκίνησα . Έπρεπε να την ξαναβρώ. Και από τότε ξεκίνησα ένα ταξίδι που μου οδήγησε στις γωνιές του κόσμου . Σύντομα έχασα το βαλιτσάκι , τα λεφτά τελειώσανε , και μου έμεινε ένα βιολί και ένα τρύπιο πανωφόρι. Και η ασταμάτητη ορμή μου για αυτήν . Κάθε ίχνος του πρότερου μου εαυτού είχε χαθεί . Μαζί και το μεγαλύτερο κομμάτι του παράμεσου του αριστερού μου χεριού, σε μια φασαρία στο Ρίο στις Φαβέλες. Πλέον κοιμόμουν στους δρόμους και έτρωγα σκουπίδια . Αλλά δεν με ένοιαζε , τώρα ήμουνα πολυ κοντά στο να την βρω. Σε ένα αφιέρωμα ενός περιοδικού, που βρήκα σε ένα παγκάκι στην Μαδρίτη , είδα που έλεγε για τον Ζάμπλουτο επιχειρηματία από την Μόσχα , Ταταρεβιτς Ιωσήφ , και στις φωτογραφίες του άρθρου ,την είδα και η λεζάντα έγραφε " η Ιδιαιτέρα Γραμματέας του κυρίου Τατάρεβιτς" . Από τότε έψαχνα κάθε ίχνος που να έλεγε για αυτόν , συμπέρανα ότι μάλλον ήταν κάποιος αρχιμαφιόζος που είχε κάλυμμα τις επιχειρήσεις . Και επίσης διαβάζοντας πάλι ένα άρθρο για τις ιδιοτροπίες και τα χούγια πλούσιων ανθρώπων , έγραφε ότι ό Τατάρεβιτσ είχε σαν συνήθειο να πηγαίνει κάθε πρώτη του μήνα στην Εκκλησία του αγίου Βασιλείου, και να ανάβει ένα κεράκι . Ανακάτεψα τις κάρτες Ταρό , που με συντρόφευαν το τελευταίο καιρό , δώρο μιας τσιγγάνας από την Ουγγαρία , και τράβηξα μια κάρτα για συμβουλή . Μου είχε πει τότε η Τσιγγάνα η Μάργκαρετ , που μου είχε διαβάσει το χέρι , ότι είμαι χαμένος στο χάος και δεν έχω έναν φάρο να με καθοδηγήσει . Μου έδωσε τότε μια Τράπουλα Ταρό , το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για να με βοηθήσει , για να μου δώσει μια επιφώτηση όταν την χρειαζόμουνα. Ηταν μια κλασσική τράπουλα του Raider Waite ,και το πρώτο πράγμα που μου ρώτησα την τράπουλα , ήταν ποιο ήταν το μέλλον μου μαζί της . Η κάρτα που Βγήκε ήταν οι Εραστές - The Lovers .Από τότε συνέχεια σε αυτήν την ερώτηση έπαιρνα πάντα αυτήν την κάρτα . Τώρα την ξαναρώτησα για το τι να κάνω , και η κάρτα που βγήκε είναι του Τρελού - The Fool . Τι ταιριαστό σκέφτηκα . Ο Τρελός είναι ο Ταξιδευτής και έχει την Θεία τρέλα . Και ο Αριθμός του είναι το μηδέν . Εκεί βρίσκομαι . Οπότε και το αποφάσισα , θα παω στην Μόσχα , στην κόκκινη Πλατεία μέχρι να καταφέρω να την δω. Μετά από πολλές δυσκολίες , έφθασα , και ήμουν τυχερός γιατί ήταν και η ημέρα όπου ο Τατάρεβιτς πήγαινε στον Ναό . Αλλά δυστυχώς δεν ήταν μαζί του . Περίμενα τον επόμενο μήνα , και καθόμουν και έπαιζα το βιολί μου στους μοσχοβίτες για λίγο ψωμί και ένα δωμάτιο που μοιραζόμουν με άλλα οκτώ άτομα . Η κρίσιμη Μέρα έφθασε .Περίμενα διακριτικά έξω από τον ναό και έπαιζα με το βιολί μου . Παρακάλεσα τον Ζητιάνο που είχε αυτό το πόστο , να μου το αφήσει για μια μέρα με χρηματικό αντάλλαγμα. κάποια στιγμή έφθασε ο Τατάρεβιτς με την Συνοδεία του . Τρία αυτοκίνητα . Στην αρχή βγήκαν οι "γορίλες " του για να ελέγξουν το χώρο . Με κοίταξαν περιφρονητικά σαν σκουπίδι και δεν μου έδωσαν καν σημασία . Μετά άρχισαν να βγαίνουν οι Διάφοροι παρατρεχάμενοι του , βγήκε μετά Ο Τατάροβιτς , και αμέσως μετά βγήκε και αυτή . Θεε μου μετά από τόσο καιρό την ξανάβλεπα . Σαν σκιά βρέθηκα κοντά της και την έπιασα από τον ώμο . Γύρισε και την κοίταξα στα μάτια , κάτι ήθελα να της πω , αλλά πλέον δεν ήξερα . Με αναγνώρισε και αυτή και με κοίταξε με έκπληξη και με χαρά νομίζω . "υπάρχεις ακόμα ;¨μου είπε . Μου φάνηκε λίγο παράξενο αυτό που μου είπε , αλλά μη μπορώντας να αρθρώσω λέξη την Αγκάλιασα . Και την ένιωσα πάνω μου , και ω θεέ μου ένιωσα τόσο ευτυχισμένος εκείνη την στιγμή , όλος ο πόνος και όλες οι έγνοιες μου είχαν πλέον εξαφανιστεί . Σύντομα η χαρά μου διακόπηκε από ένα οξύ πόνο στο κεφάλι . Ενας από του γορίλες με είχε χτυπήσει . Πριν προλάβω να αντιδράσω μια βροχή από μπουνιές με περίμενε . Με πήραν σηκωτό και με πήγαν σε ένα σκοτεινο σοκάκι παρα δίπλα , που είχε σε μια άκρη και ένα ξεραμένο δεντράκι . Εκεί συνέχισαν να με χτυπάν ανελέητα και να με ρωτάνε στα ρώσικα διάφορα . Προσπαθούσα να απαντησω στα Αγγλικά , αλλά ήταν αδύνατο να τους κάνω να σταματήσουν . Κάποια στιγμή με ένα σχοινί που βρήκαν στα σκουπίδια με δέσανε και με κρεμάσανε ανάποδα στο δέντρο . Εκεί συνέχισαν να με χτυπάν με ότι μπορούσαν , ένας μάλιστα νομίζω με έφτυσε κιόλας . Αλλά ο πόνος δεν με ένοιαζε . Είχε πονέσει τόσο το πνεύμα μου , που ο σωματικός πόνος μου φαινόταν σαν τον πόνο μιας παρανυχίδας . Και την είχα ξαναδεί και γελούσα ολόκληρος . Τίποτα δεν μπορουσε να με σταματησει , ήμουν ανίκητος . Το Χαμόγελο που είχα στα χείλια , τους εξόργισε ποιο πολύ και με χτυπούσαν με ακόμα μεγάλη βαναυσότητα μέχρι που κουράστηκαν να με βαράνε και με αφήσανε κρεμασμένο ανάποδα στο δέντρο . Το αριστερό μου μάτι είχε κλείσει από τα χτυπήματα . Είμαι μονοφθαλμος και κρεμασμένος σε ένα δέντρο ανάποδα , Σαν τον Οντιν σκέφτηκα . Εκείνη την στιγμή έπεσε ένα από τα τραπουλόχαρτα του Ταρό από την εσωτερική μου τσέπη . Ηταν Ο κρεμασμένος -The Hanged Man. " Κάποιος με δουλεύει " σκέφτηκα , και σταγόνες από το αίμα μου άρχισε να στάζει πάνω της . Μέχρι που καλύφθηκε τελείως. Είδα ένα ασθενοφόρο να πλησιάζει ... Ελπίζω να ήταν για μένα σκέφτηκα ... και λιποθύμησα
εγκατέλειψα τα πάντα , πούλησα κάθε περιουσιακό μου στοιχείο , παραιτήθηκα από την δουλεία μου , και άρχισα μια απέλπιδα προσπάθεια για να την βρω . Μπορούσα να βρω τα ίχνη της . Κρυβόταν μέσα στις σκιές , κάτω από μια είδηση , στην γωνία μιας φωτογραφίας , μια περαστικός σε ένα διαφημιστικό μήνυμα . Βρήκα τα πρώτα της ίχνη στην Κωνσταντινούπολη . Με ότι λεφτά μπόρεσα να μαζέψω , και μια μικρή τροχήλατη βαλίτσα , ξεκίνησα . Έπρεπε να την ξαναβρώ. Και από τότε ξεκίνησα ένα ταξίδι που μου οδήγησε στις γωνιές του κόσμου . Σύντομα έχασα το βαλιτσάκι , τα λεφτά τελειώσανε , και μου έμεινε ένα βιολί και ένα τρύπιο πανωφόρι. Και η ασταμάτητη ορμή μου για αυτήν . Κάθε ίχνος του πρότερου μου εαυτού είχε χαθεί . Μαζί και το μεγαλύτερο κομμάτι του παράμεσου του αριστερού μου χεριού, σε μια φασαρία στο Ρίο στις Φαβέλες. Πλέον κοιμόμουν στους δρόμους και έτρωγα σκουπίδια . Αλλά δεν με ένοιαζε , τώρα ήμουνα πολυ κοντά στο να την βρω. Σε ένα αφιέρωμα ενός περιοδικού, που βρήκα σε ένα παγκάκι στην Μαδρίτη , είδα που έλεγε για τον Ζάμπλουτο επιχειρηματία από την Μόσχα , Ταταρεβιτς Ιωσήφ , και στις φωτογραφίες του άρθρου ,την είδα και η λεζάντα έγραφε " η Ιδιαιτέρα Γραμματέας του κυρίου Τατάρεβιτς" . Από τότε έψαχνα κάθε ίχνος που να έλεγε για αυτόν , συμπέρανα ότι μάλλον ήταν κάποιος αρχιμαφιόζος που είχε κάλυμμα τις επιχειρήσεις . Και επίσης διαβάζοντας πάλι ένα άρθρο για τις ιδιοτροπίες και τα χούγια πλούσιων ανθρώπων , έγραφε ότι ό Τατάρεβιτσ είχε σαν συνήθειο να πηγαίνει κάθε πρώτη του μήνα στην Εκκλησία του αγίου Βασιλείου, και να ανάβει ένα κεράκι . Ανακάτεψα τις κάρτες Ταρό , που με συντρόφευαν το τελευταίο καιρό , δώρο μιας τσιγγάνας από την Ουγγαρία , και τράβηξα μια κάρτα για συμβουλή . Μου είχε πει τότε η Τσιγγάνα η Μάργκαρετ , που μου είχε διαβάσει το χέρι , ότι είμαι χαμένος στο χάος και δεν έχω έναν φάρο να με καθοδηγήσει . Μου έδωσε τότε μια Τράπουλα Ταρό , το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για να με βοηθήσει , για να μου δώσει μια επιφώτηση όταν την χρειαζόμουνα. Ηταν μια κλασσική τράπουλα του Raider Waite ,και το πρώτο πράγμα που μου ρώτησα την τράπουλα , ήταν ποιο ήταν το μέλλον μου μαζί της . Η κάρτα που Βγήκε ήταν οι Εραστές - The Lovers .Από τότε συνέχεια σε αυτήν την ερώτηση έπαιρνα πάντα αυτήν την κάρτα . Τώρα την ξαναρώτησα για το τι να κάνω , και η κάρτα που βγήκε είναι του Τρελού - The Fool . Τι ταιριαστό σκέφτηκα . Ο Τρελός είναι ο Ταξιδευτής και έχει την Θεία τρέλα . Και ο Αριθμός του είναι το μηδέν . Εκεί βρίσκομαι . Οπότε και το αποφάσισα , θα παω στην Μόσχα , στην κόκκινη Πλατεία μέχρι να καταφέρω να την δω. Μετά από πολλές δυσκολίες , έφθασα , και ήμουν τυχερός γιατί ήταν και η ημέρα όπου ο Τατάρεβιτς πήγαινε στον Ναό . Αλλά δυστυχώς δεν ήταν μαζί του . Περίμενα τον επόμενο μήνα , και καθόμουν και έπαιζα το βιολί μου στους μοσχοβίτες για λίγο ψωμί και ένα δωμάτιο που μοιραζόμουν με άλλα οκτώ άτομα . Η κρίσιμη Μέρα έφθασε .Περίμενα διακριτικά έξω από τον ναό και έπαιζα με το βιολί μου . Παρακάλεσα τον Ζητιάνο που είχε αυτό το πόστο , να μου το αφήσει για μια μέρα με χρηματικό αντάλλαγμα. κάποια στιγμή έφθασε ο Τατάρεβιτς με την Συνοδεία του . Τρία αυτοκίνητα . Στην αρχή βγήκαν οι "γορίλες " του για να ελέγξουν το χώρο . Με κοίταξαν περιφρονητικά σαν σκουπίδι και δεν μου έδωσαν καν σημασία . Μετά άρχισαν να βγαίνουν οι Διάφοροι παρατρεχάμενοι του , βγήκε μετά Ο Τατάροβιτς , και αμέσως μετά βγήκε και αυτή . Θεε μου μετά από τόσο καιρό την ξανάβλεπα . Σαν σκιά βρέθηκα κοντά της και την έπιασα από τον ώμο . Γύρισε και την κοίταξα στα μάτια , κάτι ήθελα να της πω , αλλά πλέον δεν ήξερα . Με αναγνώρισε και αυτή και με κοίταξε με έκπληξη και με χαρά νομίζω . "υπάρχεις ακόμα ;¨μου είπε . Μου φάνηκε λίγο παράξενο αυτό που μου είπε , αλλά μη μπορώντας να αρθρώσω λέξη την Αγκάλιασα . Και την ένιωσα πάνω μου , και ω θεέ μου ένιωσα τόσο ευτυχισμένος εκείνη την στιγμή , όλος ο πόνος και όλες οι έγνοιες μου είχαν πλέον εξαφανιστεί . Σύντομα η χαρά μου διακόπηκε από ένα οξύ πόνο στο κεφάλι . Ενας από του γορίλες με είχε χτυπήσει . Πριν προλάβω να αντιδράσω μια βροχή από μπουνιές με περίμενε . Με πήραν σηκωτό και με πήγαν σε ένα σκοτεινο σοκάκι παρα δίπλα , που είχε σε μια άκρη και ένα ξεραμένο δεντράκι . Εκεί συνέχισαν να με χτυπάν ανελέητα και να με ρωτάνε στα ρώσικα διάφορα . Προσπαθούσα να απαντησω στα Αγγλικά , αλλά ήταν αδύνατο να τους κάνω να σταματήσουν . Κάποια στιγμή με ένα σχοινί που βρήκαν στα σκουπίδια με δέσανε και με κρεμάσανε ανάποδα στο δέντρο . Εκεί συνέχισαν να με χτυπάν με ότι μπορούσαν , ένας μάλιστα νομίζω με έφτυσε κιόλας . Αλλά ο πόνος δεν με ένοιαζε . Είχε πονέσει τόσο το πνεύμα μου , που ο σωματικός πόνος μου φαινόταν σαν τον πόνο μιας παρανυχίδας . Και την είχα ξαναδεί και γελούσα ολόκληρος . Τίποτα δεν μπορουσε να με σταματησει , ήμουν ανίκητος . Το Χαμόγελο που είχα στα χείλια , τους εξόργισε ποιο πολύ και με χτυπούσαν με ακόμα μεγάλη βαναυσότητα μέχρι που κουράστηκαν να με βαράνε και με αφήσανε κρεμασμένο ανάποδα στο δέντρο . Το αριστερό μου μάτι είχε κλείσει από τα χτυπήματα . Είμαι μονοφθαλμος και κρεμασμένος σε ένα δέντρο ανάποδα , Σαν τον Οντιν σκέφτηκα . Εκείνη την στιγμή έπεσε ένα από τα τραπουλόχαρτα του Ταρό από την εσωτερική μου τσέπη . Ηταν Ο κρεμασμένος -The Hanged Man. " Κάποιος με δουλεύει " σκέφτηκα , και σταγόνες από το αίμα μου άρχισε να στάζει πάνω της . Μέχρι που καλύφθηκε τελείως. Είδα ένα ασθενοφόρο να πλησιάζει ... Ελπίζω να ήταν για μένα σκέφτηκα ... και λιποθύμησα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου