Δυο καταραμενες εβδομάδες πέρασαν μέσα στο Άθλιο νοσοκομείο ,μέχρι να με αφήσουν οι γιατροί να φύγω . Το πιο φρικτό από όλα ήταν το φαγητό . Μια άγνωστη βιομαζα , απροσδιοριστης γεύσης και υφής , που όλο μου το σώμα ήθελε να το αποβάλει . Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φάω ένα τσιζμπουργερ και μερικές πατάτες προ ,απο ένα Μακντοναλντς που ήταν κοντά στο νοσοκομείο . Δεν είμαι φαν αυτού του φαγητού αλλά εν προκειμένου αισθάνθηκα ότι ετρωγα αμβροσια .Το θετικό στην όλη κατάσταση είναι ότι τα έξοδα νοσηλείας μου είχαν καλυφθεί απο κάποιον ,που δεν ήξερα . Πιθανώς να είχε σχέση ο τύπος με το μαύρο κουστούμι .μπορεί και όχι .Καθομουν σε ένα τραπεζάκι κοντά στο παράθυρο ,και χαζευα την κόκκινη πλατεία καθώς ετρωγα ένα ζουμερο τσιζμπουργκερ . Μόλις γύρισα το κεφάλι μου προς τον διάδρομο ,είδα ότι ο τύπος με το μαύρο σακάκι καθοταν ήδη δίπλα μου. Ταραχθηκα και πεταχτικα απο την έκπληξη μου ,ενώ έπεσε με ένα πλοφ το χαμπουργκερ μου κάτω .
