Χαμένος μέσα στην ασυνειδησία περιπλανιόταν ο νους μου . Ο Χώρος και ο χρόνος είχαν χάσει το νόημα τους . Ο μόνος κόκκος σκέψης ήταν αυτή . Ο έρωτας μου για αυτήν . Και γύρω από αυτόν το κόκκο άρχισε να περιστρέφετε ο Εαυτός μου και όσο αποκτούσα συνείδηση , τόσο άρχισα να πονάω και συναισθήματα οργής και θυμού να σχίζουν σε κομμάτια την ψυχή μου . Σηκώθηκα από το πάτωμα και ήμουνα αποπροσανατολισμένος . Ζαλισμένος και σε σύγχυση. Πολύ σύντομα από την απόλυτη ευτυχία ,είχα νιώσει την απόλυτη μοναξιά . Άνοιξε χιλιάδες τρύπες η ψυχή μου και τίποτα δεν φαινόταν ικανό να τις κλείσει .
Ένα γιατί ,πλανιόταν στο μυαλό μου . Ποίο είναι το νόημα αυτών που γίνονται ; Και όλα αυτά τα Ερωτήματα επιτείνανε την οργή και την σύγχυση μου. Μουδιασμένος σηκώθηκα με την μόνη σκέψη, να την εκδικηθώ ,να την κάνω να πληρώσει για τον πόνο που με προκάλεσε . Άρχισα να την ψάχνω μέσα στην υπόγεια αίθουσα , και στα δαιδαλώδη δωμάτια που σχηματιζόντουσαν . Άκουσα ένα χαμηλόφωνο μουρμουρητό , ήταν αυτή και τραγουδούσε ένα μοιρολόι ,μου φάνηκε θαρρώ . Την είδα γονατισμένη να κάθεται στα πόδια της , φορώντας το μακρύ αραχνοΰφαντο της φόρεμα , να κάνει αναρίθμητες πτυχές γύρω της . Τα Μακρυά ξανθά μαλλιά της πέφτανε σαν χαρούμενες κορδέλες από γιορτή στο πρόσωπο της. Μπροστά από αυτήν υπήρχε μια υπόγεια μικρή λιμνούλα και γύρω γύρω , μικρά κεράκια να την στολίζουν , δίνοντας στο νερό και στο χώρο γύρω γύρω έναν γλυκό αλλά και τόσο απόκοσμο φωτισμό . Με το φως το κεριών , διαγραφόταν το κορμί της κάτω από το φόρεμα της , αυτό το τόσο αρχετυπικά γυναικείο κορμί της . Αν υπήρξε κάποτε η Εύα , θα πρέπει να ήταν κάπως έτσι . Δεν με είχε καταλάβει και είχα πλησιάσει κοντά της , και άκουσα το τραγούδι της :
Κοιμάται οπού να το χαρώ
Και να το διω μεγάλο
Και να το διω της παντρειάς
Και ακόμα πιο μεγάλο.
Κάτι μου θύμιζε , κάτι πολύ παλιό , που νομίζω ήταν τελικά ένα νανούρισμα . Άπλωσα τα χέρια μου για να τα βάλω γύρω από τον λαιμό της . Να δώσω ένα τέλος στην ύπαρξη της . Να την εξαφανίσω για πάντα από την ζωή μου . Έβαλα τα χέρια μου γύρω της και άρχισα να της σφίγγω τον λαιμό. Αλλά την ίδια στιγμή ένιωσα την φλόγα του έρωτα να με κατακλύζει . Παρόλα αυτά που έγιναν , κάθε κομμάτι μου , κάθε κύτταρο μου , κάθε μόριο της ύπαρξης μου την ποθούσε . Όχι δεν την ποθούσε , ένιωθε αγάπη και έρωτα και τουλάχιστον δύο τρία ακόμα συναισθήματα που η γλώσσα των ανθρώπων ,δεν μπορούσε να τα περιγράψει . Ηταν υπερβατικά και πέρα από κάθε λογική . Άρχισα να καταριέμαι των Έρωτα , και την ανυπέρβλητη δύναμη του . Αλλά πως θα μπορούσα να κάνω κακό στην γυναίκα που τόσο λάτρεψα , χωρίς ποτέ να την ξέρω . Μόνο από το ένστικτο και το πρώτο φιλί που κατάλαβα ότι μια αδιόρατη μοίρα μας έφερε μαζί . Την κυνήγησα σε κάθε απίθανο σημείο ,και θα την κυνηγούσα και σε ακόμα πιο απίθανα αν χρειαζόταν, τόσες συγκυρίες , τόσες συμπτώσεις , τόσος έρωτας , όλα ήταν εις μάτην ; Αυτή η σπίθα που με έφερε πίσω στη ζωή , ήταν ένα ψέμα , μια μυθοπλασία ; Να τελειώσουν όλα έτσι ; με θάνατο τον πάντων ; Ο Έρωτας μου για αυτήν ήταν πάντα μια μάχη . Τώρα θα έπρεπε να τα βάλω με νέους και πιο δύσκολους εχθρούς . Να πολεμήσω την λογική μου , την αξιοπρέπεια μου , την περηφάνια μου , και πάνω από όλα να πολεμήσω την ίδια της την φύση . Ένας αιματηρός και άδοξος πόλεμος . Ένιωσα μια υγρασία στα χέρια μου . Ήταν τα δάκρυα της που έπεφταν πάνω μου . "Συγνώμη" μου είπε . Εγκατέλειψα τον λαιμό της Γονάτισα από πίσω της και την αγκάλιασα . Την Σήκωσα όρθιος και την γύρισα να δω το μελαγχολικό της Βλέμμα . Έβαλα τα χέρια μου στο μπούστο του φορέματος της , και το έσκισα με μια απότομη κίνηση , αφήνοντας την γυμνή . Πλησίασα κοντά της και μύριζα το άρωμά της . Και έφθασα τα χείλια μου στα χείλια της , και άρχισα να την φυλάω , σιγά στην αρχή και μετά με όλο και περισσότερη ένταση και ορμή . Πάνω στην ένταση της στιγμής είχαμε μπει ήδη μέσα στο νερό , που ήταν ζεστό . Και συνέχισα να την φιλάω ,όλο και πιο βαθιά όλο και πιο υγρά . Και νιώθαμε τις ανάσες μας να γίνονται μία και στροβιλιζόμασταν μέσα στο νερό σε μια αισθησιακή χορογραφία. Την ρώτησα:
-Γιατί όλη αυτή η τυραννία , γιατί να μην είμαστε μαζί, αυτή την φλόγα δεν την βλέπεις;
Με κοίταξε με Μάτια λυπημένα και μου είπε :
" Δεν τα βλέπεις , αλλά μικρές χρυσοΰφαντες αλυσίδες με έχουν δεμένη. Δεν μπορώ τα δεσμά μου να τα σπάσω , και είναι τόσα αμέτρητα τα χρόνια που τα έχω,που θα σου φανεί παράξενο , φοβάμαι και είμαι ανασφαλής χωρίς αυτά πλέον. Και κάθε αλυσίδα που θα σπάσει θα προκαλέσει και άλλο πόνο
-Κοίτα με , της απάντησα, εγώ τα δεσμά μου τα έσπασα για σένα και μόνο εσένα. Μαζί θα νικήσουμε τον πόνο και τον φόβο
-Μα δεν ξέρεις ποια είμαι ή τι είμαι , κατάλαβες τι σου έκανα πριν από λίγο ;
-Νομίζω ναι ,αλλά δεν με ενδιαφέρει
-Και δεν με φοβάσαι για το τι μπορεί να σου κάνω
-Σε φοβάμαι , αλλά η αγάπη μου για σένα σβήνει όλες τις σκιές. Έλα μαζί μου και θα προστατέψω και από τον πόνο και τον φόβο. Μόνο εμπιστεύσου με. Μήπως το πεπρωμένο τα σχεδίασε όχι για μένα , αλλά για να σώσει εσένα ;
Κοιταχτήκαμε στα μάτια και γελούσαμε σαν μεθυσμένοι . Έβαλα τα χέρια μου ανάμεσα στα βρεγμένα της μαλλιά και έφερα το πρόσωπο της κοντά της , και άρχισα πάλι να την φιλάω . Βυθιστήκαμε μέσα στο νερό και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε και να στροβιλιζόμαστε. Βγήκα έξω ξανά για μια ανάσα , και ένιωσα την αγκαλιά μου άδεια ξανά. Είχε εξαφανιστεί . Βούτηξα μέσα στην λιμνούλα και την έψαξα , αλλά δεν βρήκα τίποτα . Βγήκα έξω και έπεσα στα γόνατα και είχα βάλει στο πρόσωπο μου τα χέρια μου , καθώς άρχισα να κλαίω με αναφιλητά. "Γιατιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι" ούρλιαξα και αντιλάλησε η φωνή μου μέσα στην σπηλιά, και όλα γίνανε ξανά πιο σκοτεινά. Εκείνη την στιγμή έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου . Δεν θα με σταματούσε τίποτα , ούτε ο χρόνος , ούτε μυθικοί εχθροί , ούτε ο πόνος , από να την βρω και να είμαστε για πάντα μαζί. Αν αυτό με κάνει βλαμμένο , ε ναι τότε είμαι πολύ βλαμμένος!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου