Με έναν τρομερό πονοκέφαλο σηκώθηκα ,αλλά πλέον δεν βρισκόμουνα σε μια σπηλιά αλλά σε ένα τεράστιο στρόγγυλο αναπαυτικό κρεβάτι . Απέναντι και δίπλα μου βρισκόντουσαν καθρέφτες στους τοίχους . Κοιτάχτηκα και είδα ότι ήμουνα σαν να με χτύπησε αυτοκίνητο . Κατέβηκα από το κρεββάτι μου και έψαξα για τις παντόφλες μου . Την μία την Βρήκα , και την άλλη την έψαξα κάτω από το κρεββάτι . Ένιωσα κάτι και το τράβηξα να δω τι ήταν. Ήταν ένα μικρό μαύρο δερμάτινο βαλιτσάκι , ξεκλείδωτο και από φυσική περιέργεια , κοίταξα να δω τι είχε μέσα . Το περιεχόμενο με εξέπληξε , διότι ήταν γεμάτο με ερωτικά βοηθήματα κάθε είδους . Διακριτικά το έβαλα ξανά στην θέση του , και πήρα την άλλη μου παντόφλα. Βρισκόμουνα σε ένα σπίτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ . Προχώρησα προς την τραπεζαρία. Εκεί είδα ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε και μάλλον διδυμάκια να τρώνε το πρωινό τους . Μέσα από την κουζίνα άκουγα μια μελωδική φωνή να τραγουδάει , την
αναγνώρισα κατευθείαν και λύγισαν τα γόνατα μου . Με ένα ύφος λίγο κατσουφιασμένο μου είπε :
- Καλά τι κάνεις τόση ώρα. Σηκώνομαι ,πρωί πρωί , δεν έχω κοιμηθεί πολύ ,ετοιμάζω τα παιδιά και εσύ μου το παίζεις Αλί Πασάς . Ενστικτωδώς , την αγκαλιάζω σφιχτά και αρχίζω να την φιλάω .
- Επιτέλους Αγάπη μου , είσαι εκεί που πρέπει στην Αγκαλιά μου .
- Χάζεψες ; Σοβαρέψου λίγο βλέπουν και τα παιδιά!!! Εντάξει ξέρω ότι έχουμε την επέτειο μας σήμερα 7 Μαρτίου , αλλά μην κάνεις σαν να με βλέπεις για πρώτη φορά!! Άντε και θα μαγειρέψω κινέζικο σήμερα .
Στην Συνέχεια πήγε στην κρεβατοκάμαρα και άλλαξε . Πήρε τα παιδιά και έφυγε . Τότε δεν ήξερα που πήγαν , αλλά μετά έμαθα ότι πήγαν σε μια σχολική γιορτή και τραγούδησαν όλοι μαζί . Άφησα την ημέρα να κυλήσει έτσι , προσπαθώντας να ενώσω τα κομμάτια . Ήμουνα παντρεμένος μαζί της και είχα δύο παιδιά. Αλλά δεν θυμόμουνα τίποτα από αυτά και οι αναμνήσεις για την ζωή μου ήταν τελείως διαφορετικές . Δεν ήξερα τι να σκεφτώ . Όλα αυτά ήταν ένα πολύ ζωντανό όνειρο , μα πάρα πολύ ζωντανό όνειρο , ή έχω πάθει κάποια νευρολογική βλάβη . Το βράδυ Βάλαμε τα παιδιά για ύπνο και αυτή ετοίμασε ένα ρομαντικό δείπνο. " Σήμερα δεν έκανες κάποιο γλυκό " μου είπε με παράπονο . Εγώ δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω και δεν είπα τίποτα . Το δείπνο συνεχίστηκε ήσυχα , εγώ όντας πολύ προβληματισμένος και αυτή να με κοιτάει παράξενα. Κάποια στιγμή δεν άντεξε και με ρώτησε :
- Τι τρέχει Αγάπη μου ;
- Σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο , σε κυνηγούσα στα πιο απίθανα μέρη και ξαφνικά σε βρίσκω μπροστά μου σε ένα άγνωστό σπίτι και με δύο παιδιά που δεν γνωρίζω , της είπα
-Αγάπη μου με τρομάζεις !!! είπε και σηκώθηκε να με αγκαλιάσει .
Της εξήγησα όπως μπορούσα την κατάσταση που βίωσα , και κανονίσαμε να πάμε την επομένη σε έναν γιατρό . Μετά από άπειρες εξετάσεις , και αφού ευτυχώς δεν βρέθηκε κάποια οργανική βλάβη , φοβόντουσαν πολύ το εγκεφαλικό, μου διέγνωσαν ότι έπασχα από προσωρινή αμνησία από ιδιοπαθείς λόγους . Τις αναμνήσεις της "πρότερης" ζωής μου της δικαιολόγησαν σαν μια αντανακλαστική λειτουργία του εγκεφάλου να καλύψει τα κενά που υπήρχαν με τεχνητές αναμνήσεις, για να διατηρήσω την λογική μου . Και όντως σιγά σιγά άρχισα να θυμάμαι πάλι τα πράγματα . Πως γνωριστήκαμε , παντρευτήκαμε , κάναμε παιδιά , τις όμορφες στιγμές που περνούσαμε , τα έντονα πάθη και αισθήματα που βιώσαμε , το βλέμμα της όταν κάναμε έρωτα. Μετά από μερικές ημέρες έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Ήμουνα σαν μεθυσμένος και ποτέ δεν είχα νιώσει πιο όμορφα και γεμάτος στην ζωή μου . Ένα μικρό σκοτεινό σημείο που υπήρχε ήταν η ανάμνηση από μια πρότερη ζωή που δεν υπήρχε . Αλλά στην ουσία ζούσα πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι ευτυχίας. Ο καιρός περνούσε και όλα τα έβλεπα πλέον τέλεια και ιδανικά . Ένα βράδυ καθώς γύριζα σπίτι , συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα από που γύριζα, δεν ήξερα καν τι δουλεία είχα ούτε καν πως λέγεται η πόλη που έμενα . Άνοιξα την εξώπορτα του σπιτιού μου , και άκουγα σποραδικές νότες από το πιάνο . "Αλκυστη!!! Αλκίνοοε!! μην κάνετε βλακείες στο πιάνο της μαμάς!!!" Τα διδυμακια κοροιδεύανε το τρόπο που έπαιζε πιάνο η μάνα τους . Ξαφνικά όλα άρχισαν να μου φαίνονται πολύ παράξενα . Οι μόνοι που ήξερα και μιλούσα ήταν τα παιδιά και αυτή . Και συνειδητοποίησα κάτι ακόμα πιο τρομακτικό και της το είπα :
- Δεν ξέρω το όνομα σου !!!
Με κοίταξε παραξενεμένη. Την άρπαξα από τους ώμους και την ταρακούνησα
- Ποία είσαι; !!!
Ξαφνικά ένιωσα έναν οξύ πόνο στην καρδιά και το στομάχι μου ανακατεύτηκε . Δεν μπορούσα να είμαι όρθιος και γονάτισα για να στηριχθώ . Την κοιτούσα και άρχισε το πρόσωπο να γίνεται πιο δαιμονικό. Γύρω άρχισαν όλα να σκοτεινιάζουν. Υπήρχε μόνο ένας χαμηλός φωτισμός. Ήταν από δάδες, ήμουνα πάλι μέσα στην σπηλιά . Το ροζ συννεφάκι διαλύθηκε με ένα πουφ. Καλώς σε βρήκα πραγματικότητα. Μόνος μέσα στην υγρή σπηλιά , με αυτήν να με κοιτάει αδιάφορα και πλήρως τρομοκρατημένος. Κοίταξα τα χέρια μου και ήταν αποστεωμένα . Έπιασα το πρόσωπο μου και ήταν σκελετωμένο και με μούσια. Πόσες μέρες μπορεί να ήμουν εδώ ;
- Το ξόρκι άρχισε να φθίνει , αλλά δεν πειράζει γιατί έχεις φθάσει στην κατάλληλη κατάσταση για τον τρύγο , είπε χωρίς να με κοιτάξει
- ποίον τρύγο , κατάφερα να ψελλίσω ;
- Και να σου πω δεν θα καταλάβεις , υπάρχουν πράγματα που δεν θα καταλάβεις ποτέ . Υπάρχουν πλάσματα που δεν θα καταλάβεις ποτέ . Ανάγκες που δεν θα καταλάβεις ποτέ . Αλλά πλέον δεν θα σε νοιάζει τίποτα. Σε κυνήγησα, σε προετοίμασα και τώρα θα δρέψω τους καρπούς μου . Και λέγοντας αυτό με αγκάλιασε . Ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα που άρχισα να βιώνω , που άρχισα να κλαίω . Ο χρόνος άρχισε να χάνει την συνέχεια του και να γίνεται ενιαίος . Παρελθόν , παρόν και μέλλον. Άρχισα να νιώθω ότι αδειάζω από μέσα μου. Οι αναμνήσεις άρχισαν να χάνουν τις συναισθηματικές τους ποιότητες . Να απογυμνώνονται από χαρά και λύπη και θυμό και να μένουν μόνο γυμνές εικόνες . Τα κλάματα σταματήσαν . Η θέληση για ζωή χάθηκε . Εκείνη την στιγμή είδα μια αναλαμπή από το μέλλον μου . Μέσα σε μια κλινική , με άσπρη ρόμπα και με βλέμμα στο κενό , να συνθέτω στο μυαλό μου όλο αυτό , για να το εκδώσω σε ένα φανταστικό Μπλόγκ . Δεν ξέρω άμα το έγραψα η θα το γράψω όλο αυτό, αλλά ότι κάποια συγκεκριμένη στιγμή θα υπάρξει. Καθώς ένιωθα και την τελευταία ικμάδα του χυμού της ζωής μου να φεύγει , μπόρεσα να κάνω μόνο μια Ερώτηση
- Τελικά θα μου πεις το όνομα σου ;
Βυθιζόμενος στην λήθη ,την είδα να μου απαντάει :
- Μπορείς να με λες ........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου