Κύκλος Τρίτος : Ο Κύκλος της Μοναξιάς

• 
  

Δεν υπάρχει πιο υπέροχο αίσθημα από το να γυρίζεις στην θαλπωρή του σπιτιού σου , μετά από μια δύσκολη ημέρα. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα γεμάτος χαρά που επιτέλους θα ξεκουραστώ. Όμως το δωμάτιο παράμενε μισοσκότεινο παρόλο το φως που έμπαινε . Τα έπιπλα σκονισμένα , λες και χρόνια ήταν εγκαταλελειμμένα. Στις γωνίες του πιάνου είχαν εμφανιστεί δίχτυα από αράχνες . Ο ήχος του κλάματος διατρυπούσε την απόκοσμη ησυχία . Ανέβηκα πάνω στην κρεβατοκάμαρα και την είδα πάνω στο κρεβάτι να κλαίει . Ξαφνικά θυμήθηκα , ότι αυτό δεν ήταν η πραγματικότητα αυτή και ότι μάλλον χαροπάλευα σε κάποιο νοσοκομείο στην Μόσχα . Αλλά θεέ μου έμοιαζε τόσο πραγματική , που δεν άντεξα και πήγα να την αγκαλιάσω . Όμως  με απώθησε και έσκυψε το κεφάλι της και συνέχισε να δακρύζει . Πήγα να της πιάσω το χέρι  , αλλά ήταν σαν να έπιανα το χέρι ενός αγάλματος .Ήθελα να νιώσω το χέρι της μέσα στο  χέρι μου, ζωντανό και ζεστό  . Ήταν τόσο δίπλα μου μα και τόσο μακρυά μου . Σηκώθηκε και με κοίταξε με το βαθύ θλιμμένο της Βλέμμα.      

"Γιατί με αγαπάς ; Πες μου γιατί με αγαπάς !!!" είπε φωνάζοντας στο τέλος . "  ποτέ δεν θα νιώσεις την ευτυχία μαζί μου,θα απορροφήσω μέχρι την τελευταία ικμάδα της ύπαρξης σου " . " Φύγε όσο μπορείς ακόμα ,το δηλητήριο μου μην το γευτεις άλλο"  " Σε παρακαλώ άσε με" 




Έκατσα αμίλητος και προσπαθησα να σκεφτω αυτα που μου έλεγε. Γιατί την αγαπώ;

" Αγάπη μου, γιατί υπάρχει ο Ήλιος ; γιατί αυτό είσαι για μένα ο Ήλιος και το φως μου , και μου έδωσες ζωή εκεί που νόμιζα την είχα χάσει." "Ίσως έτσι να ήθελα να σε απαντήσω" " Αλλά αγάπη μου σε λατρεύω γιατί είσαι η σκοτεινή θεά μου . Που κάνει το τέρας μέσα μου να αγαλιάζει . Που με κάνεις και νιώθω φυσιολογικός. Ευτυχία , για ποια ευτυχία μου λες . Δεν υπάρχει ευτυχία για τα τέρατα. Είμαι καταραμένος αγάπη μου , και είσαι κατάρα μου " " Ω Βελιαλ και Ασταρώθ γλυκοί δαίμονες της παρακμής , βρήκατε έναν ανίκητο αντίπαλο "   της είπα και προχώρησα προς τα πάνω της  . Την έβαλα σφιχτα στην αγκαλιά μου ,και αρχισα βίαια να την φιλάω και να την δαγκώνω στα χείλια και την γλώσσα , μέχρι που μάτωσε λίγο και αρχισα να γεύομαι το αίμα της .
"Θέλω τα πάντα !!! " μου είπε , "αυτή είναι η φύση μου , η αγάπη μου είναι μια ιεροσυλία στα μάτια του δημιουργού. Μου αρέσει να με κοιτάνε με μάτια γεμάτα από λατρεία . Και να φουντώνει το πάθος τους για μένα . Όλη τους η ζωή να αφορά εμένα. Και αφού θα έχουν καταντήσει ψήγματα του αρχικού τους εαυτου τους και δεν εχουν κάτι άλλο να δώσουν , τότε θα τους εξαφανίσω μέσα στην κόλαση της απελπισίας . Και ξέρεις κάτι ; Μου αρέσει , μου αρέσει πολύ . Δεν μπορώ να νιώσω αγάπη ή πόνο  , παρά μόνο μέσα από τα μάτια των εραστών μου . "και κοιτούσε στο κενό γεμάτη ηδονή 
" Ξέρω τι είσαι. Η μάλλον ξέρω τι πιστεύεις ότι είσαι . Δεν πρέπει να ζεις στον ορισμο που σου δώσανε οι άλλοι . Δεν έχω ξεκλειδώσει τον γρίφο σου ακόμα, αλλά άσε με να γίνω ένα κέντρο ισορροπίας σου ."
"δεν ξέρεις τίποτα " μου φώναξε και άρχισε να τρέχει στην εξώπορτα. Την άνοιξε και βγήκε έξω. Και εγώ από πίσω της .
.Χιόνιζε !!! Χιόνι. Πόσο καιρό είχα να δω χιόνι. Πάλλευκο και αγνό στην αρχή , όπως και οι καλύτερες προθέσεις. Μόνο που στην συνέχεια , λιώνει και και αναμιγνύεται με το χώμα και γίνεται τόσο βρώμικο , που το σιχαίνεσαι . Ήμουν  στο ξέφωτο κάποιου αλσυλλίου και έτρεχα μέσα στο χιόνι. Έντρομος Διαπίστωσα ότι ήμουν γυμνός , αλλά δεν κρύωνα . Γρήγορα την έφθασα και την έριξα κάτω . Το χίονι δεν με κρύωνε , το αισθανόμουνα σαν ένα πουπουλένιο στρώμα . Την καθήλωσα κάτω . Συνέχισε να φωνάζει και να με κοιτάει . " Σκάσε επιτέλους " της είπα και άρχισα να την βαράω χαστούκια . Μισολιπόθυμη , την ανασήκωσα και την ακούμπησα πάνω σε έναν βράχο μπρούμυτα. Γεμάτος τυψεις προσπαθουσα να καθαρίσω το αιμα με χίονι απο το πρώσοπο της   . Ένα ρυάκι από αίμα κατρακυλούσε από τα χείλη της και χρωμάτιζε τον βράχο. " Κάνε μου έρωτα" είπε με όσο κουράγιο της είχε απομείνει στην φωνή της   . "Και εγώ σε Αγαπώ αλλά δεν είμαι ελεύθερη , αλυσίδες βαριές ορίζουν την ζωή μου . Κάνε μου έρωτα σε παρακαλω "
" Ποίος μωρό μου ; Τι σε σκλαβώνει πες μου τι !!! " " Βοήθα με καρδιά μου "  " Πες μου κάτι !!!!" Φώναζα και την κουνούσα . Και μια χιονοθύελλα άρχισε να κάνει την εμφάνιση της από το πουθενά  

, και όλος ο τόπος γέμισε με χιόνι . Αρχισα να νιώθω το κρύο . Αρχισα να νιώθω τον πόνο . Και τα ουρλιαχτα ήρθαν. Ουρλιαζα με όλη μου την δύναμη ,για λεπτά ολόκληρα . Δύο χοντρες Ρωσσίδες νοσοκομες είχαν πέσει πάνω μου, και προσπαθουσαν να μου κάνουν μια ένεση. Ξέφυγα όμως από το κρεββάτι και άρχισα να τρέχω μέσα στο νοσοκομείο , και πονούσα ολόκληρος . Ωσπου δεν άντεξαν τα πόδια μου άλλο και έπεσα κάτω . Ενιωσα τους νοσοκόμους να με τραβάνε για να με πανε πίσω στο δωμάτιο μου . Μπροστά μου στεκόταν ένα κύριος με μαύρο κουστούμι . Εκανε ένα νόημα στους νοσοκόμους και με άφησαν . Με κοίταξε και μου είπε : " έχουμε πολλά να συζητήσουμε" . Με βοήθησε να σηκωθώ . Αλλά μέχρι να γυρίσω το κεφάλι μου ξανά σε αυτόν είχε ήδη εξαφανιστεί. Ακόμα ένας κρίκος στην Αλυσίδα , που δεν ξέρω που αρχινάει και που τελειώνει