Σηκώθηκα πάλι μετά το μεσημέρι . Αυτό αποτελεί την νέα μου πραγματικότητα, εδώ και δέκα μέρες από τότε που γύρισα από το Κουφονήσι . Πήρα άδεια άνευ αποδοχών , αφού πλέον το βράδυ αποτελούσε περισυλλογής και σκέψης , καθώς ψηφίδα ψηφίδα προσπαθούσα να ανασυγκροτήσω τον εαυτό μου . Φαγητό έτρωγα ελάχιστο, και το μόνο που έκανα ήταν να καπνίζω και να πίνω καφέ και να το εναλλάσσω με λίγο ουίσκι. Έκλεισα τα πατζουρια τράβηξα τις κουρτίνες και προσπαθούσα να ξαναβρώ το κέντρο συναρμογής μου . Μέσα μου έκαιγε διακαώς ένα ερώτημα : ποία ήταν αυτή η γυναίκα ; Τόσο καιρό έχει στοιχειώσει τις σκέψεις μου έχει κατευθύνει τις πράξεις μου και δεν ξέρω ούτε καν το όνομα της . Επίσης αυτή η πλημμυρίδα συναισθημάτων που με προκαλεί και μόνο η σκέψη της , Διαδέχεται από την άμπωτη της απελπισίας που μου προκαλεί η απουσία της . Μισή όνειρο μισή πραγματικότητα ,κάθε φορά που πιστεύω πως θα είναι πιο κοντά μου , βρίσκεται ακόμα πιο μακριά .Η ζωή μου έχει τραβήξει χειρόφρενο , και πλέον τίποτα δεν έχει νόημα χωρίς την δικιά της καταλυτική παρουσία
