Κύκλος Δεύτερος - Μέρος Τέταρτο : Η Αρχή της Αβεβαιότητας

Εννιά η ώρα και έσκαγε ο κόσμος . Μια ακόμα ζεστή ημέρα είχε ξεκινήσει , και ο άνεμος έκανε αισθητή την απουσία του . Μόλις είχα φθάσει στο Πύθειο και έκανα ένα διάλειμμα για να πιω καφέ και να κάνω κανένα τσιγάρο. Μερικά χιλιόμετρα παραπέρα θα μπορούσα να πάρω το μονοπάτι για το φαράγγι του  Ενιπέα . Από ότι διάβασα στο βιβλίο η είσοδος της Μασονικής στοάς , αν υπήρχε κάποιο υπόλειμμα της ακόμα  , ξεκινούσε μέσα από το ιερό ενός παλιού ναού . Είναι κάποιο εξωκλήσι των αγιών ταξιαρχών το οποίο είναι μισοχτισμένο μέσα σε ένα φυσικό κοίλωμα  των βράχων. Ο θρύλος λέει ότι εκεί βρισκόταν ένα σπήλαιο που ήταν λατρευτικό σημείο του Πάνα . Έτσι υποθέτουν ότι το ιερό του ναού επικοινωνεί με το σπήλαιο , στο οποίο θεωρητικά πλέον υπάρχει ή υπήρχε η μασονική στοά.Αφού ήπια τον καφέ μου , φόρεσα τα ορειβατικά μου μποτάκια  και τοποθέτησα  το ταξιδιωτικό μου σακίδιο στην πλάτη , και
ξεκίνησα . Πραγματικά όλη αυτή η προσπάθεια που έκανα ήταν ένα άλμα στο κενό ,και μόνο η πίστη ότι θα μπορούσα να ξαναβρώ εκείνη με κρατούσε από την πτώση . Πραγματικά δεν ξέρω τι θα μπορούσα να βρω εκεί , και τι σχέση μπορεί να είχε αυτό με την αγαπημένη μου . Αλλά η διαίσθηση μου με προέτρεπε να πάω . Και σπάνια έκανε αυτή λάθη. Όσο ανέβαινα μέσα στο φαράγγι τόσο έπεφτε η θερμοκρασία  και αυξανόταν η Βλάστηση το μονοπάτι σταδιακά γινόταν όλο και πιο δύσβατο και τα κλαδιά από τα δέντρα ήταν πρόβλημα . Αλλά η διαδρομή ήταν υπέροχη , και η φυσική ομορφια του Ολύμπου αξεπέραστη .Όλα τα πράγματα είναι θέμα προοπτικής . Κάποτε ο Ολυμπος θεωρούταν ,στον περιορισμένο τότε Ελληνικό κόσμο σαν το ψηλότερο βουνό που υπήρχε , κατάλληλο για μια κατοικία των θεών . Τώρα πλέον θεωρείτε σε παγκόσμια κλίμακα ένα μετριο βουνό. Αλλά το φυσικό του κάλος παραμένει ανυπέρβλητο . Μετά από πέντε ώρες έφθασα στο τέλος του μονοπατιού αλλά τον Ναό δεν τον Βρήκα . Ξαναγύρισα πάλι προς την αφετηρία μου για να ρίξω μια δευτερη ματια . Αφού πέρασαν δύο ώρες περίπου , άρχισε να με ενοχλεί μια πέτρα που μπήκε μέσα στο παπούτσι μου . Εκατσα πάνω σε ένα βραχάκι και έβγαλα το παπούτσι για να βγάλω την πέτρα και να ανακουφιστώ . Έτσι όπως καθόμουν και αφηρημένα πρόσεχα τις συστοιχίες των δέντρων αριστερά και δεξιά από το μονοπάτι , πρόσεξα ότι δύο δέντρα ξεχωρίζαν από τα άλλα . Από ένστικτο πήγα προς τα εκεί . Ανάμεσα στους θάμνους και στην πυκνή βλάστηση παρατήρησα ότι υπήρχαν διάσπαρτα κομμάτια από πέτρες και μάρμαρα , και στο έδαφος αχνοφαινόταν το περίγραμμα κάποιου οικοδομήματος. Θα μπορούσε αυτό κάποτε να ήταν κάποιος ναός ;  είδα ότι ένα κομμάτι του περιγράμματος βρισκόταν σε επαφή με  το τοίχωμα του βουνού . Μήπως εδώ βρισκόταν κάποια κρυφή είσοδος στα ενδότερα κάποιου φυσικού κοιλώματος ; πήρα το μικρή ορειβατική αξίνα που είχα και άρχισα να ψάχνω για κάποια μυστική είσοδο . Για αρκετή ώρα έψαχνα χωρίς αποτέλεσμα . Η εικόνα μου πρέπει να ήταν πολύ αστεία . κάποιος χαζός να ψαχουλεύει το βουνό με μια αξίνα . Αφού η κούραση και η απογοήτευση κερδίσανε κατά κράτος , από τα νεύρα μου πέταξα την αξίνα κάτω με δύναμη , μόνο που προς μεγάλη έκπληξη ο ήχος της πρόσκρουσης ήταν τελείως μη αναμενόμενος . Ενας υπόκωφος σχεδόν μεταλλικός ήχος , αντιλάλησε . Άρχισα να σκάβω το έδαφος και ανακάλυψα μια παλιά ξύλινη καταπακτή που ήταν επενδυμένη με ένα λεπτό μεταλλικό φύλο  . Μετά από πολύ κόπο την ανασήκωσα και την κράτησα ανοιχτή με την βοήθεια μερικών ξύλων και πετρών. Υπήρχαν κάποια σκαλοπάτια λαξευμένα στο χώμα που κατέβαιναν πολύ βαθιά , από ότι είδα . Βαθιά μέσα στο σκοτάδι . Υπήρχαν από παλιά τέτοια καταβάσια  , που είχαν μυητικούς και διδακτικούς σκοπούς  . Δεν ξέρω αν ήταν κάτι τέτοιο , αλλά ήταν πολύ πιθανό. Νιώθοντας δέος αλλά και ωμό φόβο για μια πιθανή μου κατάβαση , στεκόμουν ακίνητος μπροστά στην καταπακτή . Τι άλλο θα έκανα πια για αυτό το καταπληκτικό και απροσδόκητο πλάσμα που μπήκε με την ορμή ακυβέρνητου αεροπλάνου στην ζωή μου ;  Άναψα τον φακό   ,και άρχισα να κατεβαίνω, ευχόμενος να υπάρχει αρκετή κυκλοφορία αέρα  και να μην ζαλιστώ και πέσω κάτω.  Πρέπει να κατέβηκα γύρω στα τέσσερα με πέντε μέτρα κάτω από την επιφάνεια , και όταν το μονοπάτι έγινε οριζόντιο χωρίς σκαλοπάτια , έπρεπε να το περάσω σκυφτά , ήταν πολύ κοντό . Ένιωθα έντονη δυσφορία και ζέστη και πιθανώς να ήμουν στα όρια του πανικού  . Αλλά δεν θα τα παρατούσα τόσο εύκολα . Μετά από μερικά μετρά εμφανίστηκαν και άλλα σκαλοπάτια που ανέβαιναν πλέον .  Ανεβαίνοντας το μονοπάτι οδηγούσε σε μια ανοιχτή καταπακτή  . Διστακτικά έβγαλα πρώτα τον φακό και μετά το κεφάλι μου . Τουλάχιστον δεν πετάχτηκε κάποιος γιγάντιος αρουραίος για να με δαγκώσει .  Με ,λίγη προσπάθεια για να πω την αλήθεια, βγήκα από την καταπακτή και κοίταξα γύρω γύρω τον χώρο . Στην ουσία ήταν μια διαμορφωμένη φυσική αίθουσα . Η καταπακτή βρισκόταν στο κέντρο της . Υπήρχαν πολλές υποδοχές που ήταν τοποθετημένες κάποιες δάδες . Κατάφερα να ανάψω δύο από αυτές , και αχνοφωτίστηκε   κάπως ο χώρος . Κοίταξα γύρω γύρω στους τοίχους και υπήρχαν διάφορες τοιχογραφίες  αλλά σχεδόν σβησμένες . Αλλά σε κάποιες από αυτές κατάφερα και διέκρινα ένα πρόσωπο. Ήταν το δικό της . Ένα ρίγος με διαπέρασε   , πως μπορεί να ήταν αυτό δυνατό , φαινόντουσαν τόσο παλιά όλα εδώ μέσα . Τελικά διαπίστωσα ότι μια τοιχογραφία στην ουσία ήταν μια πόρτα . Πεσμένο κάτω ήταν το πόμολο της . Το έβαλα στην θέση του και εφάρμοσε εύκολα. Το γύρισα και άνοιξε με ένα σκουριασμένο κλικ . Ένας ακόμα σκοτεινός διάδρομος λαξευμενος μέσα στην πέτρα  ξεδιπλωνόταν . Με το που έκανα ένα βήμα για να μπω μέσα , ένιωσα ξαφνικά όλες οι τρίχες μου να ανασηκώνονται και μια απότομη ναυτία με τάση για εμετό   . Ήταν σαν βρισκόταν στο τέλος του διαδρόμου κάτι τόσο απόκοσμο και μη συμβατό με την ζωή , που κάθε μόριο της ύπαρξης μου αντέδρασε βίαια . Μέσα στην παραζάλη μου ποδοπάτησα προς τα πίσω . Ένα δυνατό μούδιασμα ξεχύθηκε από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου , και άρχισαν όλα να γυρνάν γύρω μου  , καθώς έπεφτα . Κάπου χτύπησα στο κεφάλι μου . Η τελευταία μου σκέψη ήταν ότι θα πέθαινα σε μια σκοτεινή σπηλιά , χωρίς να την έβλεπα μια τελευταία φορά