Τέλος Μελαγχολικό και πένθιμο: Finale Grandioso

"The stars Fall before your eyes

Empires surrender without a strife 

You are invincible,

I can't beat you in any game

my soul is turned to pieces

just kiss me !!!"

Sir Albert  Vitcesin, 

Poet of 16th century and founder of Port Elisabeth , Curacao 

Οι μέρες περνούσαν, και μουδιασμένος εξακολουθούσα να κοιτάω τον εαυτό μου  στους καθρέφτες . Δεν μπορώ να το πιστέψω πόσο μου λείπει , κάτι που είναι τελείως αναπάντεχο για μένα . Οδηγώ με το αυτοκίνητο , κόντρα στον ήλιο και νιώθω να μπαίνω σε μια μαγική διάσταση . Που αποτελείται από κάθε κάλος που αναβλύζει από την παραμικρή ικμάδα της ύπαρξης της . Ο αέρας αντηχεί από την φωνή της και έχει το άρωμα της . Ο Ήλιος αντί για ακτίνες έχει τα ξανθά μαλλιά της . Όσο την σκέφτομαι μια γλυκιά ζέστη διαχέεται μέσα στο σώμα  , που στο τέλος μουδιάζει την καρδιά μου . Ώρες , ώρες θαρρώ ότι θα ξεσπάσω σε δάκρυα . Δεν έχω κλάψει ποτέ στην ζωή μου. Τα βράδια έχουν γίνει ένα μαρτύριο πλέον . Και ακόμα ,δεν μπορώ να καταλάβω για πιο λόγω νιώθω για αυτήν , αυτή την πλημμυρίδα συναισθημάτων  , αυτό το συναισθηματικό τραινάκι του τρόμου. Πέρασε σαν ένας κομήτης από την ζωή μου και το στίγμα που μου άφησε ήταν δυσανάλογα μεγάλο. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι πιθανώς να έχω τρελαθεί και να προβάλω πράγματα που υπάρχουν ή και δεν υπάρχουν ,σε ανθρώπους  πραγματικούς ή μη . Αλλά ούτε και αυτά βγάζουν πλέον πραγματικό νόημα. Οι σκέψεις μου είναι πλέον διάσπαρτες ψηφίδες , κατεστραμμένου ψηφιδωτού . Το μόνο που θέλω είναι έστω να την δω ξανά , έστω φευγαλέα για να βεβαιωθώ έστω ότι δεν είμαι τρελός, ότι υπάρχει πραγματικά ,αυτός ο Σκοτεινός Άγγελος που κατέλυσε τις σκέψεις μου .

 Τυχαία διάβασα την συνέντευξη ενός Αργεντινού Νομπελίστα ποιητή , και όπως είχε αναφερθεί στις γυναίκες τις ζωής του ,  Περιέγραψε την πιο έντονη στιγμή που έζησε με γυναίκα, και όλως περίεργος η περιγραφή της και της καταστάσεως που πέρασε έμοιαζε καταπληκτικά με την δικιά μου . Ανάφερε ότι ήταν η πιο μεγάλη επιρροή στην δουλεία του  . Κοίτα σύμπτωση σκέφτηκα και αχνογέλασα  . Την επόμενη μέρα σε μια συζήτηση ανέφεραν  την ιστορία ενός πολύ γνωστού Γάλλου τραγουδιστή και την ιστορία πάθους που έζησε με την γυναίκα της ζωής του . Εφιαλτικά βρήκα και εδώ πολλές ομοιότητες . Αυτές οι συμπτώσεις συνεχίστηκαν, θεώρησα ότι μάλλον τα έχασα και επειδή τόσο καιρό δεν είχα νέα της , άρχισα να την βλέπω παντού . Το αποκορύφωμα ήταν όταν έπεσε στα χέρια μου μια σειρά με Βιογραφίες διάφορων σημαντικών ανθρώπων , από καλλιτέχνες μέχρι επιστήμονες  . Βρήκα ένα μοτίβο σε αρκετές από τις βιογραφίες , που αναφέρετε στην καταλυτική ύπαρξη μιας γυναίκας. Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτές αναγνώρισα εκείνη , όσο παρανοϊκό και αν είναι . Σκέφτηκα και τον εαυτό μου . Είχα αλλάξει πλέον και εγώ ήταν σαν ένας καταλύτης να κινητοποίησε χημικές αντιδράσεις μέσα μου χωρίς να ξέρω την κατάληξη τους . Δεν ξέρω αν θα είναι η Μούσα μου , αλλά σίγουρα θα είναι ένας φάρος . Επλεκα αυτά τα σενάρια μέσα μου όταν χτύπησε το τηλέφωνο .

- Καταλαβαίνεις ... μου είπε μια βελούδινη φωνή στο ακουστικό , που έκανε κάθε κύτταρο μου  να θέλει να χορέψει σάμπα

- Να καταλάβω ; είπα απορημένος 

Γέλασε λίγο και μετά μου είπε :

- Λες να βιάστηκα;

- Δεν μπορώ να σου απαντήσω σε αυτό , αλλά μπορώ να σου πω τι νιώθω... και πριν συνεχίσω τα λόγια μου , έπεσε η γραμμή με ένα επίμονο διακεκομμένο ήχο

Αποσβολωμένος έμεινα με το ακουστικό στο χέρι . Δεν είπα τίποτα . Πως μπορείς να αποκτήσεις αυτό που δεν θα γίνει ποτέ δικό σου  . Μένεις με ένα όνειρο . Ότι κάπου θα την ξαναβρείς . Κάπου θα σε αγαπήσει . Να έχεις την δύναμη να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι  . Κανείς δεν μπορεί να στερήσει το όνειρο . Ποια ήταν ποτέ δεν έμαθα . Ακόμα και τώρα την θυμάμαι καμιά φορά . Χτες μου φαίνεται την είδα στο Σουπερ Μαρκετ . Ήταν τόσο υπέροχη έστω και σαν μια οπτασία . Και τι δεν θα έδινα να ένιωθα τα χείλη της έστω για μια φορά . Ακόμα και αν δεν υπήρχε θα έπρεπέ να την εφεύρω, γιατί χωρίς την ύπαρξη της δεν θα καταλάβαινα το κενό που έχω στην ψυχή μου. Με τον κίνδυνο να φανώ γλυκανάλατος ,ανόητος και γραφικός , έγραψα με αυτο το μπλογκ , ελπίζοντας ότι η τύχη και ίσως ένα βιβλίο την οδηγήσουν εδώ.


joe dassin - et si tu .